به دنبال توجهی که طی دو دهة اخیر در نظام تصمیم‌گیری کشور به مناطق ساحلی و سامان‌دهی آن شده است، طرح‌های مدیریت یکپارچة مناطق ساحلی در سطوح مختلف شکل گرفته که به‌تدریج با پایان یافتن مراحل مطالعاتی، فرایند تصمیم‌سازی در منطقة ساحلی را با اصول فنی و آگاهی کافی از پیامدها و توجه به ملاحظات مختلف همراه ساخته است. پایان یافتن طرح ملی مدیریت یکپارچة مناطق ساحلی کشور در سال 1389 و تصویب و ابلاغ آن در سال 1391 توسط شورای‌عالی معماری و شهرسازی، سبب شد طرح‌های مدیریت یکپارچة مناطق ساحلی به تفکیک استان همجوار با دریا در کشورآغاز شود. نخستین طرح از این دست با عنوان "طرح تدقیق مدیریت یکپارچة مناطق ساحلی استان هرمزگان" به‌عنوان طرح پیشگام از سال 1394 آغاز و در سال 1398 به اتمام و تصویب رسید. پس از آن مطالعات "طرح تدقیق مدیریت یکپارچة مناطق ساحلی استان بوشهر" و "طرح تدقیق مدیریت یکپارچة خطة ساحلی خزر" نیز به ترتیب از سال 1396 و 1397 آغاز شده اند.

مطالعات "طرح تدقیق مدیریت یکپارچة مناطق ساحلی استان سیستان و بلوچستان" در سال 1399 آغاز شده و تلاش دارد در راستای تحقق اهداف و راهبردهای سند ملی مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی کشور، با دقیق‌‌تر شدن موضوعات مرتبط با حوزة مداخله این طرح، از طریق انطباق مسائل مبتلابه استان با جغرافیای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و طبیعی مناطق ساحلی سیستان و بلوچستان، فرایند تصمیم‌گیری در منطقة ساحلی را با محوریت توسعة دریا پایه تسهیل نماید و نقشة راه حرکت به‌‌سوی توسعة اقتصادی توأم با رعایت حساسیت‌‌های اکولوژیک را تدوین نماید.